miércoles, 12 de mayo de 2010

Y de pronto un día crece y...

...no viene un flash forward, que es lo que tocaría si esto tuviera imágenes o fuese el guión de una serie de la ABC, pero sí voy a repetir, literalmente, una serie de frases que han hecho que me dé cuenta de que mi hija ya no es tan pequeña como creía.

-Mama, el muñeco se ha quedado atrapado en la arena y ya no puede salir.
-Creo que ese dibujo está deformado.
-Me parece que hace mucho tiempo que no vamos a casa de la tita X ¿cuándo vamos a ir?

Y: Ven, cariño, que te pongo el pijama que te ha dejado el primo Raúl.
E: Vale, qué guay.

Y: Venga, que nos vamos, que primero tenemos que ir a comprar y después nos pasamos por el parque de los toboganes.
E: No, primero vamos al parque de los toboganes y después, si quieres, nos vamos a comprar ¿te parece?

2 comentarios:

  1. El mejor, con diferencia, el último
    ¡Vaya ejemplo de uso del lenguaje para modificar el mundo!

    Además de estar muy grande, es que esta niña es muy grande!

    (pasión de) Mum

    ResponderEliminar
  2. Jajajaja ¿qué vamos a decir, verdad? Estoy totalmente de acuerdo contigo.
    Viniendo a medio cuento de esto, te copio-pego algo que he leído hoy y que me ha hecho sonreír:

    "Estàs convençuda que els teus fills són superdotats. Tots quatre. Aquesta certesa t’acredita com a mare d’ells amb més fiabilitat que qualsevol test d’ADN inventat o per inventar."
    En http://criatures.cat/2010/05/diu-hola-mama-i-toques-el-cel/

    ResponderEliminar